شرح زندگینامه و آثار گابریئل گارسیا مارکز و دانلود رمان مشهور صد سال تنهایی به چند زبان

سالهای گرسنگی

مانند بسیاری از نویسندگان دیگر که دانشگاه را تجربه کردند و آنرا کوچک شمردند ، گارسیا مارکز نیز متوجه شد که علاقه‌ای به مطالعه در رشته دانشگاهی‌اش ندارد و مبدل به کسی شده که کاری را بر حسب وظیفه و اجبار انجام می‌دهد .و به این ترتیب دوران سرگردانی‌اش آغاز شد : کلاسهایش را نادیده انگاشت و از خودش و درسهایش غفلت کرد ، برای سرگردان بودن ، گشت در اطراف بوگوتا را انتخاب می‌کرد ، سوار تراموای شهری می‌شد و به جای خواندن حقوق ، شعر می‌خواند.

در غذاخوریهای ارزان غذا می‌خورد ، سیگار می کشید و همدم و همنشین همه چیزهای مشکوک و مظنون آن زمان شد : ادبیات سوسیالیستی ، هنرمندان گرسنه ، و روزنامه نگاران آتشین و نوخواسته . اما از همه مهمتر روزی بود که آن کتاب کوچک را خواند ، زندگی‌اش متحول شد و همه خطوط تقدیر در دستانش ، در یک نقطه متمرکز شدند، کتابی از کافکا به دستش رسید :« مسخ» . کتابی که زیر و زبرش کرد . با این کتاب بود که مارکز جوان آگاه شد که اجباری نیست که ادبیات از یک خطِ سیر مستقیم داستانی و طرحی روشن و پیرو یک موضوع همیشگی و کهن پیروی کند .

اثیر چنین خود را نشان داد :«گمان نمی‌کردم کسی این اجازه را داشته باشد تا چیزهای مانند «مسخ »را بنویسد. اگر می فهمیدم می‌شود ، من به نوشتن پیش از این خیلی قبلتر پرداخته بودم . اگر می‌دانستم ، خیلی پیش از این شروع می‌کردم به نوشتن » و همچنین گفت :«برایم صدای برخاسته از کافکا همسو با نجواهای مادربزرگم بود . ـ‌ مادربزرگم در وقت قصه گفتن عادت داشت ، ماجراجویانه ترین چیزها را با حقیقی‌ترین صداهای ممکن بیان می‌کرد »
و این نخستین نکته‌ای بود که او از خواندن ادبیات در هوا شکار کرد .از این پس حریصانه شروع به خواندن کرد و هر چه به دستش می‌رسید را می‌بلعید . و شروع به نوشتن داستان کرد . و در کمال شگفتی‌اش دید که نخستین داستانش ، « سومین استعفا » ، در سال ۱۹۴۶ ، در روزنامه میانه‌رو بوگوتا ، « ال بوگوتا» منتشر شد . (‌ویراستار ذوق زده و مشتاقانه او را نابغه ادبیات کلمبیا خواند »
گارسیا مارکز وارد دوران خلاقیتش شد . بیش از ده داستان را برای روزنامه در سالهای بعد نوشت .
مانند انسانگرایی از خانواده‌‌ای میانه رو ، قتل گایتان در ۱۹۴۸ بر او تاثیر ژرفی گذاشت ،‌و حتا در غوغا و اعتراضات روزنامه «ال بوگوتازو» هم شرکت کرد و نوشت . دانشگاه «یونیورسال ناسیونال» تعطیل شد ، که بلافاصله به شتاب ، خودش را به فضای صلح آمیزتر جنوب رساند و به دانشگاه «یونیوریسدد کارتگانا» انتقالی گرفت . او در آنجا دلچرکین رشته حقوق را ادامه می‌داد و برای روزنامه «ال یونیورسال» ستون روزانه می‌نوشت .
سرانجام در ۱۹۵۰ تلاشهایش برای ادامه تحصیل در رشته حقوق پایان گرفت و خود را تمام وقت، وقف نوشتن کرد ،به «باراناکولیا» رفت . پس از چند سال ، به حلقه ادبی‌ای که «گروه باراناکیولیا» خواند می شد پیوست و تحت تاثیر آنها ، شروع به خواندن آثار همینگوی ، جویس، وولف، و خصوصا فالکنر کرد . او همچنین شروع به مطالعه آثار کلاسیک کرد و الهامی شگرف از خواندن «پادشاه ادیپوس» از سری داستانهای سوفوکل گرفت .
فالکنر و سوفوکل بزرگترین تاثیرات را بر او گذاشتند . فالکنر او را به خاطر توانایی‌‌اش در بازآفرینی کودکی‌ای در گذشته‌ای راز آمیز و ابداع کردن شهر و کشوری در خانه‌ای از نثر و شعر حیران کرد. در «یوکناپاتافنا» راز آمیز بود ، که گارسیا مارکز بذرهای« ماکوندو »را یافت .
و از «شاه ادیپ» سوفوکول و از «انتیگونه» انگاره‌هایش را برای دگرگون ساختن جامعه و رسوایی سواستفاده قدرت حاکم بیرون کشید . نارضایتی گارسیا مارکز از داستانهای ابتدایی‌‌اش آغاز شد و آنها را به عنوان تجربیات راستینی از پریشان خیالی دوران آغاز نوشتنش دریافت.
«آنها پیچیدگی روشنفکرانه‌ای ساده‌ای داشتندکه با حقیقت هستی من میانه‌ای واقعی نداشتند »
فالکنر به او آموخته بود که نویسنده باید در مورد چیزهایی بنویسد که به او نزدیک باشد . و سالها مارکز در این منازعه با تلاشهای نوشتاری‌اش بود که «چه می خواهد بگوید؟»
این دغدغه‌ها وقتی شکل گرفت که او به همراه مادرش به «آراکاتاکا» بازگشت تا خانه پدربزرگش را برای فروش مهیا کنند ، خانه را در وضعیتی اسفناک و فرسوده یافتند ، و هنوز «خانه شبح زده» خاطراتش را که در سرش غوطه می‌خورد او را به گذشته فرا می‌خواند. براستی که همه شهر مرده و بیجان به نظر می رسد ، و زمان در رگ و پی اش منجمد شده بود . او پیش از این خطوط داستانی از تجربیات گذشته‌اش را در ذهنش مرور می‌کرد ، رمانی تجربی به نام «لاکاسا »La casa نوشته بود، و هر چند که احساس می‌کرد که هنوز آماده و تکمیل نشده است ، او قسمتی از آنچه که بعد از حس کردن آن مکان به دست آورده بود را یافته بود.
به محض بازگشت به «بارانکیولا» ، نخستین رمانش ملهم از دیدارش از آن خانه را با نام «طوفان برگ» ، طبق طرحی مطابق با اسلوب« آنتیگونه» و دوباره سازی شهری خیالگونه نوشت .. کتاب با اشتیاقی پر انرژی از الهام و شهود کامل شده بود و نام «ماکوندو» را به «یوکناپاتافنای» آمریکای لاتین بخشید که نام مزرعه موزی نزدیک «اراکاتاکا» بود که عادت داشت در آنجا مانند کودکی گردش ‌کند .(‌ماکوندو در زبان بانتو Bantu معنای موز است) متاسفانه رمان در سال ۱۹۵۲ توسط ناشری که به او داده شده بود رد شد و گارسیا مارکز گرفتار شک به توانایی‌خودش شد و شلاق نقد را خود به پیکرش وارد کرد و آن را در کشو انداخت . (‌در ۱۹۵۵ هنگامی که گارسیا مارکز در اروپای شرقی بود ، رمان توسط دوستانش از آن مخفیگاه نجات داده شد و به ناشر تحویل داده شد . آن زمان بود که« طوفان برگ» منتشر شد )
با وجود طرد شدن و تنگدستی‌اش، ذاتا سرخوش بود ، اتاقی در فاحشه خانه‌ای دست و پا ‌کرده بود و دوستانش دورش را گرفته بودند . و کار ثابتی هم برای نوشتن در ستونهای روزنامه «ال هرالدو» El Heraldo داشت . در بعد از ظهرها بروی داستانهایش کار می‌کرد و با هم سلیقه‌هایش در میان دود سیگار و عطر قهوه گپ می‌زد . در ۱۹۵۳ او به ناگاه به تشویش و بیقرار ی ناگهانی دچار شد . بار و بندیلش را جمع کرد ، کارش را رها کرد و حتا دایره‌المعارفش را هم به دوستی فروخت . مدت کوتاهی سفر کرد ، بر روی پاره‌ای از طرحهای داستانش مشغول شد ، و سرانجام به طور رسمی با مرسدس اعلام نامزدی کرد . در ۱۹۵۴ به بوگوتا بازگشت و مسئولیت نوشتن داستان و مقالات نقد فیلم را در «ال اسپاکتادور» را پذیرفت. در آنجا او به استقبال سوسیالیسم رفت و از از توجه به صدای جاری دیکتاتور گوستاو روجاس پینیلیا اجتناب کرد ، به وظیفه‌اش به عنوان نویسنده‌ای در زمان لاویولنسیا la violencia تعمق کرد.
در ۱۹۵۵ اتفاقی افتاد که او را در عقب قطار ادبیات نگاه داشت و سرانجام هم باعث تبعید موقتی او از کلمبیا شد . در آن سال ، «کالداس »، یک ناوشکن کوچک کلمبیایی ، در راه بازگشت به «کارتاگنا» ، در دریایی عمیق غرق شد . همه دریانوردها و ملوانان در آب غرق شدند ،الا یک مرد جالب : لویس آلئجاندرو ولاسکو ، کسی که توانست ده روز بر روی الواری در دریا دوام بیاورد . هنگامی که سرانجام به ساحل بازگشت ، فورا به یک قهرمان ملی تبدیل شد . دولت از این فرصت به عنوان تبلیغاتی بزرگ استفاده کرد ، ولاسکو هم سخنرانیهای بسیاری را برای تبلیغ دیده‌ها و ماوقع کرد ، سرانجام روزی رسید که او تصمیم گرفت واقعیت را بگوید : «کالداس» بار و محموله غیر قانونی حمل می‌کرده ،چون که آنها بیمبالاتی و بیدقتی کرده بودند ، کشتی تعادلش به هم ‌خورده و درون دریا غرق شد . ولاسکو طی دیداری از اداره روزنامه «ال اسپکتادور» ، واقعیت را برای آنها فاش کرد ، و آنها پس از کمی درنگ باور کردند . ولاسکو قضیه را برای گابریل گارسیا مارکز تعریف کرد و او هم داستان را از زبان کسی دیگر نوشت و دوباره سازی کرد . داستان دو هفته به نام « واقعیت درباره ماجرای من ، لویس الئجاندرو ولاسکو » مسلسل وار منتشر شد و شور و استقبال بسیاری را آفرید .
دولت به شدت عصبانی شد و ولاسکو را از نیروی دریایی بیرون اندخت. ویراستاران نگران از اینکه دیکتاتور پینیلا گارسیا مارکز را آزاردهد ، بیدرنگ او را برای تحت پوشش قرار دادن خبر مرگ قریب الوقوع پاپ پیوس به ماموریت گسیل کردند . به بهانه این ماموریت بیهوده ، گارسیا مارکز به عنوان خبرنگار و گزارشگر در اروپا سرگردان بود . پس از اینکه مدتی در رم به تحصیلات در رشته سینما پرداخت ، عازم بلوک کمونیستی اروپا و شرق اروپا شد ، و پس از یکسال سرانجام دوستانش رمان« طوفان برگ» را در« بوگوتا» منتشر کردند .
گارسیا مارکز به ژنو ،رم ، لهستان و مجارستان سفر کرد و سرانجام در پاریس مستقر شد جایی که او خبر دار شد کارش را از دست داده است . بنا به دستور حکومت دیکتاتوری پینیلا ، روزنامه «ال اسپکتدور» تعطیل شد . در محله‌ای لاتین ، و به اعتبار و لطف زن مهمان خانه داری زندگی کرد ،آنجا تحت تاثیر آثار همینگوی یازده داستان نوشت که پیش نویس کتاب « کسی به سرهنگ نامه نمی‌نویسد» شدند و همینطور قسمتی از «این شهر گهی» را نوشت . کتابی که بعدها به نام« ساعت نحس » تغییر نام داد و منتشر شد .

س از پایان نکارش «کسی به سرهنگ … » به لندن سفر کرد و و سرانجام به قاره‌ خانگی‌ اش و نه کلمبیا که ونزوئلا بازگشت و در آنجا توسط پناهجویان و آوارگان سیاسی کلمبیایی مورد استقبال و پشتیبانی قرارگرفت . آنجا « ساعت نحس» را به پایان رساند اثری که در آن تلاش برای پایه ریزی کردن سبک بی‌همتایش مشهود است ، اما مشخص است که آنچه نوشته هنوز برایش راضی کننده نیست. داستانهای ابتدایی‌اش صریح و بی‌احساسند. «طوفان برگ» بسیار مدیون فالکنر بود و «کسی به سرهنگ نامه نمی‌نویسد» و «ساعت نحس» هم از سبک و هدف شناخته شده‌اش فاصله داشت ، سبکی که او سالهای بعد به توسعه و کمالش رساند .
می‌دانست که آخرین کارش در میان شهر راز گونه «ماکوندو» خواهد گذشت. اما هنوز برای یافتن لحن و صدایی که بتواند داستانش را با آن بگوید در تکاپو بود ، و هنوز در حال کشف صدای واقعی‌ و شخصی‌اش بود .
در ونزوئلا با دوستان قدیمی‌اش پلینیو آپولیو مندوزا کسی که بعدها ویراستار هفته‌نامه ونزوئلایی «الیت» شد همکار و همنشین شد . درسال ۱۹۵۷ برای آنکه پاسخ دغدغه‌اش: «درد کلمبیا از چیست ؟» را بیابد ،سرتاسر اروپای بلوک شرق را سفر کرد ،‌مقالاتش را در این رابطه به چند ناشر امریکای جنوبی داد و دیدند که چگونه با افسردگی مقایسه کرده وضعیت جامعه را با وضعیت آرمانی کمونیسم مقایسه کرده است.

س از اقامت کوتاه دوباره‌ای در لندن ، گارسیا مارکز به ونزوئلا بازگشت ، جایی که مندوزا دیگر برای روزنامه «مومنتو »کار می‌کرد و به دوست قدیمی‌اش کار دیگری را پیشنهاد کرد . گارسیا مارکز در ۱۹۵۸ مخاطره‌ای کرد و به کلمبیا بازگشت . در فضایی کم سر وصدا به کشورش خزید و با مرسدس باچا ازدواج کرد ، کسی که این چهارده سال را در بارانکویلا در انتظارش نشسته بود . او و تازه عروسش در خفا و خاموشی به کاراکاس بازگشتند ، که در آنجا مشکلات را با هم تقسیم کنند . پس از چاپ نمایشنامه‌هایی در روزنامه «مومنتو» توسط گارسیا مارکز که خیانت و پیمان‌شکنی آمریکاو ستم پیشگی‌هایش علیه ونزوئلا را هدف قرا داده بود ،دولت روزنامه «مومنتو» را تحت فشار سیاسی قرار داد . روزنامه سرانجام تسلیم فشارهای سیاسی شد و در جریان سفر نیکسون در ماه می عذرخواهی‌ای را از دولت امریکا به چاپ رساند .

گارسیا مارکز و مندوزا از نامه سفارشی کاپیتولاسیونی دولت به خشم آمده و بلافاصله استعفا دادند . چیزی نگذشت که گارسیا مارکز پس از رها کردن شغلش در «مومنتو» ، به اتفاق همسرش به هاوانا رفت و تحت حمایت انقلاب کاسترو قرار گرفت . او متاثر از انقلاب با تصدی شاخه بوگوتا آژانش خبرگزاریی کاسترو «پرنسا لاتین» به انقلاب کمک کرد . و بدین شکل بود که رفاقتش با کاسترو که تا به امروز برقرار است ، آغاز شد .
در ۱۹۵۹ نخستین پسرش رودریگو به دنیا آمد و این خانواده به شهر نیوریوک مسافرت کرد ، و در آنجا ناظر شاخه آمریکای لاتین خبرگزاری« پرنس لاتین» شد ، اما چیزی نگذشت که به خاطر تهدیدات آمریکاییها به قتل او ، گارسیا مارکز از این شغلش هم استعفا داد . بعد از یکسال پس از شکاف ایدیولوژیکی که در حزب کمونیستی کوبا روی داد، جدایی‌اش از آن حزب آغاز شد . او با خانواده‌اش به جنوب «مکزیکو سیتی» سفر کرد و به زیارتگاه «فالکنریان» رفت تا به این شکل ورودش را در ۱۹۷۱ به امریکا تکذیب کند .

در «مکزیکوسیتی» علاوه بر آنکه برای فیلمها زیرنویس می‌نوشت متن نمایشنامه‌های رادیویی را هم به نگارش درمی‌آورد ، و در طی این مدت بود که پاره‌ای از رمانهای افسانه‌وارش را منتشر ساخت . اثر« کسی به سرهنگ نامه نمی‌نویسد» در ۱۹۶۱ از شر بید خورنده فراموشی نجات داده شد ه ، و سپس «مراسم دفن مادربزرگ» را هم در ۱۹۶۲ ، سالی که دومین پسرش ،گونزالو به دنیا آمد منتشر ساخت . سرانجام دوستانش او را متقاعد کردند که به جلسات نقد و مباحثه ادبیات در «بوگوتا» شرکت کند ، ، او در Este pueblo de mierda تجدید نظر کرد ، و عنوان« شهر گهی» را به «ساعت نحس» تغییر داد.
کتابها را عرضه داشت و تا حدودی با استقبال روبرو شد . حامیان و بانیان جایزه‌ای ادبی ، در سال ۱۹۶۲ ،‌در اوج دوران افسردگی بی‌پایانش ، کتاب را به مادرید فرستادند تا در آنجا انتشار یابد: انتشار مسخره و خنده‌آور بود . ناشر اسپانیایی، کتاب را از همه اصطلاحات عامیانه امریکای لاتین و جملات اعتراض آمیزش پاکسازی وتهی کرد ، گفتگوها و سخنان شخصیتها هم مختصر و کوتاه شده و به زبان و لهجه اسپانیایی در آمده بود . تصفیه کتاب خارج از حد و مرزهای پذیرفتنی و قابل تصور بود. گارسیا مارکز دل شکسته و غمین مجبور شد تا از پذیرش کتاب با آن وضعیت امتناع کند . تقریبا نیم دهه طول کشید تا کتا ب به حال اولش برگردانده شده و انتشار یافت .

چند سال بعدی ، مشحون از ناامیدیهای فراوان برای او بود ، چیزی تولید نکرد الا متن فیلمی طرحش توسط کارلوس فوئنتس نوشته شده بود . دوستانش تلاش می‌کردند اورا از راههای مختلف دلخوش و شاد سازند . اما با این وجود او احساس واماندگی و ورشکستگی می‌کرد . هیچکدام از آثارش بیشتر از ۷۰۰ نسخه فروش نرفته بودند . هیچ حق التالیف و پولی از آنها به دست نیاورده بود . و هنوز داستان «ماکوندو» از فراچنگ او طفره می‌رفت .